Katalog zbiorów

Wznowienie pasjonującej powieści Józefa Hena, w której wątki miłosne mieszają się z intrygą kryminalną i szpiegowską, a także historią Rosji!

Jest rok 2005. Profesor Jefferson S. Thompson z Indianapolis, pięćdziesięcioletni slawista, w latach 80. studiował w Moskwie, ożenił się z Uzbeczką i odwiedził także Polskę. Po latach ponownie przybywa do Warszawy, by wykładać na pewnej prywatnej uczelni. Tam poznaje Matyldę, uwodzicielską redaktorkę wydawnictwa i czytelniczkę jego amerykańskiej książki. Profesor jest nią zauroczony...

Wszystko wskazuje na to, że Matylda, mężatka na granicy rozwodu, globtrotterka z zamiłowania i z potrzeby, ma stałego towarzysza podróży, a może nawet ‒ podejrzewa Jeff ‒ kilku.

Profesor ma bogate notatki o konflikcie Gorkiego z Leninem oraz o wybitnych pisarzach w ówczesnym Piotrogrodzie. Matylda nakłania go, był złożył to w całość i na podstawie swoich "brulionów" napisał o rewolucji rosyjskiej, w sposób świeży i zaskakujący.

Po przybyciu do Warszawy Jeff dowiaduje się, że parlamentarzysta, z którym przed laty się zaprzyjaźnił, został zamordowany. Z kolei prokurator, który umorzył śledztwo, zginął w wypadku samochodowym. Przypadek?

Czy Jeff zdemaskuje mordercę i wyda kontrowersyjną książkę? Jak zakończy się jego zauroczenie Matyldą?

W latach 1994-1997 Oleg Pawłow pracował jako ochroniarz w moskiewskim szpitalu. Uważnie przyglądając się temu mikroświatkowi, zaczął na gorąco spisywać swoje obserwacje i doświadczenia. Miały to być - jak sam pisze - jego własne Zapiski z martwego domu. Jednak dziennik Pawłowa (opublikowany w formie książkowej w 2012 roku) ładunkiem tragizmu przewyższa dzieło Dostojewskiego, niosąc wyjątkowo okrutny obraz Rosji lat 90. ubiegłego wieku odbity w ludzkiej mentalności.
Nędza, brud, zawiść, bezwzględność, złodziejstwo, alkoholizm, szleństwo - to chleb powszedni pracowników szpitala. A jednak w tym piekle na ziemi raz po raz błyska iskierka miłości, empatii, zrozumienia. Dziennik szpitalnego ochroniarza jest dziś przede wszystkim wstrząsającym dokumentem swoich czasów, a jego nieelegancki język współgra z brutalnością opisywanej rzeczywistości.

Zofia Andrejewna nie była idealną partnerką dla geniusza ? miała niezależne zdanie, chciała mieć własne życie, nie rozumiała duchowych rozterek Tołstoja, była zazdrosna o jego przeszłość i uwagę poświęcaną innym, potrafiła zatruwać mu życie histerią i wiecznymi pretensjami, ale trwała przy nim niezłomnie i do końca życia wielokrotnie przepisywała jego utwory na maszynie.Żyli obok siebie prawie 50 lat, w samotności, niezrozumieniu, wzajemnych pretensjach. On, oskarżający Zofię o przyziemność i interesowność, ona ? rozgoryczona jego oderwaniem od życia, zaniedbywaniem rodziny i żądzą sławy. Bywało, że porozumiewali się tylko podsuwając sobie własne wpisy w pamiętnikach, bo słowa nie przechodziły im już przez usta.Tymczasem, jak napisała w pamiętnikach, lubiła spokój w duszy, dzieci (miała ich aż trzynaścioro), zabawę, święta, blask, piękno, las, jasność, prostotę. Nie lubiła jesieni, mężczyzn (z nielicznymi wyjątkami), gospodarstwa (a chwilami miała pod swoją pieczą prawie 40 osób zamieszkujących Jasną Polanę, nie licząc służby), sekretów, nieszczerości, zamroczonych winem i występkami ludzi.